Alles is ooit een verandering geweest

‘Veranderingen zijn altijd lastig. Maar alles is ooit een verandering geweest’, waren de wijze woorden die mijn vader me appte toen ik hem zei dat ik het moeilijk vond om na tien jaar trouwe dienst weg te gaan bij de Golfclub. Ik was zestien jaar toen ik daar dankzij mijn moeder begon te werken en heb daar vrienden voor het leven gemaakt, mezelf leren kennen, heel veel lol gehad, mijn grenzen opgezocht en mijn lieve vriendje leren kennen. En nu ga ik daar weg.

Sinds vorig jaar heb ik voor mezelf besloten dat ik niet langer wilde werken bij de Golfclub. Het afgelopen seizoen was de drukste ooit, mede doordat we door omstandigheden met een kok minder stonden. Daar was weinig tot geen vervanging voor geregeld, waardoor mijn twee collega’s en ik heel veel op moesten vangen. Ik zat tegen een burn-out aan en heb daar heel lang last van gehad. Het zag er naar uit dat het komende seizoen vergelijkbaar zou worden, en dat wilde ik mezelf niet meer aan doen. Daar komt bij dat ik al een tijdje roep dat ik toe ben aan iets anders en vastigheid, ook in de winterperiode. Op die manier kunnen Milan en ik ook samen een stapje verder zetten.

Ik was vastberaden en heb heel veel gesolliciteerd het afgelopen jaar. Daardoor heb ik ook heel veel verpest en heel veel afwijzingen gehad. Soms wilde ik echt bij de pakken neer gaan zitten, maar ik besloot toch door te gaan. Deze sollicitatieperiode is een heel groot leerproces geweest. Over het algemeen vind ik mezelf niet bijster sociaal en kom ik vaak met dingen weg door gewoon stomme grapjes te maken. Tijdens een sollicitatie is dat toch anders, heb ik gemerkt.

In december vond ik werk in Amsterdam, mijn favoriete stad van de wereld. Ik was ontzettend blij en vond het werk en de collega’s heel erg leuk. Helaas was er geen ruimte voor een fulltime functie, waardoor ik toch door ben blijven solliciteren.

Niet veel later kreeg ik een telefoontje van iemand van de Zwaluwhoeve dat ik op gesprek mocht komen. Omdat ik me er eigenlijk al bij neer had gelegd dat ik zowel in Amsterdam als bij de golfclub zou blijven werken de komende periode, ging ik zonder enkele zenuwen naar het gesprek. Ik had toch niets te verliezen. Of dat mijn redding is geweest weet ik niet, maar de dames met wie ik het gesprek had, waren heel enthousiast en ik was aangenomen. BAM!

Vanaf dat moment nam ik ontslag in Amsterdam. Dat was lastig, maar lang niet zo lastig als m’n ontslag indienen bij de golfclub. Ik heb daar altijd gezegd dat ik daar niet tot m’n pensioen zou blijven werken en dat ik daar weg zou gaan als er iets anders op m’n pad kwam. Klinkt misschien heel hard, en dat was het misschien ook wel. Toch heeft m’n werkgever dit altijd onthouden en hij is sowieso altijd heel tolerant met me geweest, ondanks dat we elkaar soms totaal niet lagen. Het feit dat ik hard kan werken wanneer nodig, maakte dat allemaal goed.

Op 10 maart 2017 was ik precies tien jaar in dienst. Ik kreeg heel lief nog een bos bloemen en cadeaubonnen, en ook van m’n lieve collega’s uit de keuken een kaartje en een cadeautje. Het ontroerde me, en ik voelde me bijna schuldig dat ik wegging. Het liefst had ik alles afgezegd en gewoon nog tien jaar bij de golfclub blijven werken. Maar verandering is soms ook goed.

Op mijn laatste werkdag appte mijn vader me. Hij wenste me veel succes met m’n laatste werkdag en zei dat het vast lastig was. Dat was het zeker en dat zei ik hem ook. Toen kwam hij met de bovenstaande uitspraak, dat alles ooit een verandering was. Gek genoeg zette dat me weer met beide benen op de grond. Ik heb namelijk altijd moeite gehad met veranderingen. De overstap van de basisschool naar de middelbare school vond ik echt vreselijk (vraag maar aan m’n moeder), omdat het een hele grote verandering was. Maar ook het verkering hebben, samenwonen, verhuizen naar een stad waar ik niemand kende, vervolgens weer terug verhuizen naar Zeewolde, vegetariër worden, besluiten een opleiding te gaan doen en vervolgens weer stoppen met school, de overstap van bediening naar werken als kok… Allemaal dingen waar ik ontzettend veel moeite mee heb gehad. Dit is nu niet anders. Morgen heb ik mijn eerste werkdag als receptiemedewerker bij de Zwaluwhoeve en ik vind het doodeng, maar heb er tegelijkertijd ook heel veel zin in. We zien wel waar dit mij brengt. Want hey, tenslotte was alles ooit een verandering.